Zonder vrijwilligers kan onze vereniging niet bestaan. Sterker nog: er zijn geen betaalde krachten bij VLB. Om mee te doen, hoef je niets speciaals te kunnen of weten. Snoeien en knotten, vogelhuisjes in elkaar zetten, takken rapen, dingen organiseren, er is altijd iets dat je kunt. Hieronder stellen we een paar van onze vrijwilligers voor.
Anne Wilms
Anne Wilms meldde zich precies op het goede moment aan als vrijwilligster bij VLB. In januari 2025 werd er net een nieuwe doordeweekse groep gestart en omdat de dinsdagmorgen haar goed uitkwam, kon ze meteen meedraaien.
Anne is moeder van drie kinderen, getrouwd, woont in Weurt en komt uit Nijmegen. Jaren stond ze voor de klas op een middelbare school in Zetten, waar ze Engels gaf. “Een leuke school,” vertelt ze, “maar ik wilde toch iets anders. Iets waarbij ik niet áltijd aan moet staan, wat je bij een klas wel hebt. Ik ben me nu aan het oriënteren op wat ik wil.”
Begin 2025 was ze op zoek naar vrijwilligerswerk en kwam ze op een website VLB tegen. Ze stuurde een mailtje en had al snel daarna telefonisch contact met voorzitter Henk. Niet veel later hoorde Anne bij ‘de dinsdaggroep’. En dat bevalt haar goed.
Ze houdt van de gemoedelijke sfeer. “Ik vind het erg leuk dat je met heel verschillende mensen samenwerkt. Jong, oud, en ook met statushouders. Dat is soms een uitdaging qua communiceren maar wel erg leuk. Yundi wist bijvoorbeeld heel veel van planten. Of je ze wel of niet kunt eten. Hij liet me dingen proeven.”
“Wat ook leuk is, is dat je zoveel verschillende dingen doet. De ene keer is het wilgen knotten, dan weer onderhoud van groen op een camping of in parken. Nieuwe dingen planten, takkenrillen maken …In de zomer op de dijk Jabobskruiskruid weghalen. Er zit van alles bij.”
Anne vertelt dat ze erg achter de visie van VLB staat. “Om in het groen te werken, dingen te onderhouden en op vrijwillige basis dingen op je te nemen in de gemeente. Ik kijk nu ook met een andere blik, bijvoorbeeld naar parkjes. Dat je denkt: Dat heb ík aangeplant!”
Anton Derks
De dinsdaggroep is blij met Anton Derks, want hij weet veel van bomen en struiken. Hij heeft namelijk de bosbouwschool gedaan. Op de vraag of hij eigenlijk boswachter had willen worden, moet hij een beetje lachen: “Iedereen die naar de bosbouwschool gaat wil boswachter worden. Uit mijn jaar is het er eentje gelukt.”
Anton werd terreinbeheerder bij defensie in Gelderland. “Vliegbasis Deelen, de Limoskazerne, alles wat daar groeide was mijn verantwoordelijkheid. De haagjes, de grasvelden en de sportvelden… En vliegbasis Deelen ligt midden op de Veluwe; daar heb ik leren bos onderhouden. Bossen en bomen zijn toch wel mijn echte liefde. Meer dan sportvelden en openbaar groen.”
Toch kwam Anton bij het openbaar groen terecht. Bij verschillende gemeentes in de regio was hij eerst opzichter groenvoorzieningen en de laatste 10 jaar opzichter sportvelden.
Toen hij 60 werd, wilde hij gebruik maken van de ‘generatieregeling’ en wat minder uren gaan werken. In zijn functie was dat niet mogelijk en het lukte hierna niet om een passende functie te vinden. Met 62 jaar kwam hij thuis te zitten.
Maar Anton had geen zin om niets te doen. Toen hij een oproep zag van VLB voor de NLdoet-dag van 2023 meldde hij zich bij de werf. En hij bleef. Eerst om een ochtend in de week hout te kloven, later werd hem gevraagd bij de nieuwe groengroep op de dinsdag mee te draaien.
Anton doet nog meer vrijwilligerswerk: “Buurtvervoer bij Stichting Perspectief en sinds kort vervoer ik ook mensen van en naar de zorgboerderij. Dat is dankbaar werk en ik vind het leuk. Ik ben wel een mensenmens. Dat is ook wat ik fijn vind aan werken bij VLB. Het contact met mensen.”
Anton is getrouwd en heeft 2 zonen en 1 kleinzoon. Sinds 2020 woont hij in Beuningen.
Jelle Zwaag
Eens in de twee weken een zaterdag buiten werken, dat past prima in het schema van Jelle. In zijn drukke leven met werk en een gezin miste hij het buiten zijn. Daarom werd hij zaterdagvrijwilliger bij VLB.
Jelle kwam in 2004 van Noord-Holland naar Nijmegen waar hij ging studeren. Hij werd dokter, deed een vervolgopleiding tot specialist, deed veel onderzoek en ging “vol en intens het ziekenhuisleven in.” Na verloop van tijd vond hij het werken met alle avond- en weekenddiensten een beetje té intens en wilde hij wel iets minder.
Van het ziekenhuis ging hij naar het bedrijfsleven, met stabielere uren en geen weekenddiensten meer. “Ik had ineens planbare weekenden, waarin ik gewoon dingen kon afspreken!”
In die tijd werden zijn kinderen groot genoeg om dingen buitenshuis te willen doen. Net als Jelle zelf vroeger, wilde zijn oudste wel naar de scouting. “Toen kwamen we in Beuningen uit, want daar wonen mijn ouders.” Steeds als hij z’n zoon daar heen brengt, komt Jelle langs de werf van VLB. “Mooie locatie met veel boomstammen en hakken en zagen, dat vind ik altijd ook mooi.”
Op een zaterdag kwam hij op de groenmarkt in Beuningen in gesprek met iemand van VLB. Hij hoorde dat er om de week op zaterdag een groep vrijwilligers het veld in gaat “en toen was het één en één is drie eigenlijk …” sinds november 2023 is Jelle zaterdagvrijwilliger.
Wat er leuk aan is? “Aan het eind van de ochtend je ‘product’ te zien: zo’n wilg die helemaal geknot is of een takkenril die we gemaakt hebben. En dan het moe zijn, niet van het nadenken en het zitten, maar gewoon van de fysieke inspanning. Da’s lekker.”
Jan van Dijk
“Lekker werken in de buitenlucht, ik krijg er voldoening en energie van,” zegt hij.
Jan werkte 36 jaar lang als servicetechneut en daarna 12 jaar op een middelbare school. Een onverwachte wending, die hem achteraf gezien heel goed beviel. Hij vertelt hoe het kwam: “Na 36 jaar werken bij hetzelfde bedrijf, werd ik samen met 1300 anderen ontslagen, om economische redenen. Daar sta je dan. En nu? Toen was er een school die een docent techniek zocht, maar ze konden er geen een vinden. Ze kwamen bij mij: ‘Jan, jij hebt voldoende ervaring – zou je dat durven?’”
Hij vond het geweldig. Voor een groep staan was niet nieuw voor hem; hij had wel vaker presentaties gegeven, maar met jeugd is het anders. “Ze hebben een open geest. Je krijgt hele leuke vragen!” Waar hij vroeger, naar eigen zeggen, meer technisch bevlogen was, een echte techneut, ging hij het steeds leuker vinden om met leerlingen om te gaan.
Na zijn pensioen kwam hij toevallig in contact met VLB via een kennis. Hij was op zoek naar een andere activiteit. Na de eerste werkdag in november 2023 was hij verkocht. “Een leuke groep mensen waar je mee samenwerkt; het lijkt wel familie,” zegt Jan. “Niemand die aan de kant staat, iedereen helpt mee. Het maakt niet uit of je staat te zagen of takken wegsleept. Ik dacht: ik ga het een jaar proberen, maar het is me zéér goed bevallen, dus ik blijf voorlopig!”
Berry van Oostrum
Op woensdagen is Berry in de houtwerkplaats te vinden, waar hij vooral bezig is met machinale houtbewerking. Berry heeft een technische achtergrond. Hij werkte jaren bij een gereedschapfabriek, en toen die ging sluiten kwam hij langs wat omwegen terecht bij een grote fabrikant van schoolmeubilair, waar hij 25 jaar lang bleef.
Eerst als inkoper, later als productieplanner. Tot hij een ernstige burn-out kreeg en uiteindelijk het bedrijf moest verlaten. Van het ene op het andere moment vielen daarmee zijn sociale contacten weg. “Ik viel in een enorm gat,” vertelt Berry, “Ik móest iets zoeken waardoor ik weer onder de mensen kwam!”
“Toen was ik aan het fietsen en ik zag het bord ‘Vrijwillig Landschapsbeheer’, dus ik ging even naar binnen en daar liep (toenmalig voorzitter) Frans Gruwèl rond; die zei: ‘Wat kom je doen?’ Ik zei: ‘ik zoek eigenlijk vrijwilligerswerk,’ en hij riep meteen ‘O, kom maar mee! Ik heb wel wat voor je.’
Berry kon mee het veld in, knotten en snoeien. Maar toen ging de timmerman weg. Met zijn verleden in de houtbewerking was Berry een welkome opvolger in de houtwerkplaats. Het was een goeie match en Berry deed het werk met veel plezier tot eind 2023. Een voetoperatie, een verhuizing en tenslotte een zware longontsteking maakten hem het werken onmogelijk. Het leek een afscheid.
Toen in de zomer van 2024 opnieuw de belangrijkste timmerman opstapte, was Berry genoeg opgekrabbeld om terug te komen.
“Ik ben heel ziek geweest, maar nu kan ik alles weer, zowel geestelijk als lichamelijk.”
Er moet nog wat conditie en kracht opgebouwd worden, maar Berry heeft er veel zin in om weer aan de slag te gaan voor VLB.
Ali Ganji
Ali kwam vier jaar geleden uit Iran als vluchteling naar Nederland en sinds het voorjaar van 2024 is hij als vrijwilliger aan het werk in de timmerwerkplaats van VLB.
“Ik wilde graag vrijwilligerswerk doen om beter Nederlands te leren,” vertelt hij. “Dat moest ik eerst regelen met de gemeente. Mijn contactpersoon maakte toen een afspraak hier.”
In Iran werkte Ali niet met hout; hij deed er een opleiding voor elektricien. Daar vond hij ook werk in, maar later had hij een eigen bedrijf in ijzer. Dat kocht hij in en verkocht het weer aan kleine winkels. “Vroeger was mijn vader aannemer. Hij bouwde huizen. Ik heb een tijdje bij hem gewerkt. Ik heb dus ook een beetje ervaring in de bouw.”
Ali vindt het werken bij de VLB leuk. Vooral het samenwerken met anderen. “Ik kan hier goed met de Nederlandse mensen praten en zo de taal oefenen,” zegt hij. “Mensen zoals ik moeten vrijwilligerswerk gaan doen, tot ze goed kunnen praten.”
Of het aan zijn vrijwilligerswerk bij VLB ligt of niet, inmiddels gaat het goed met de Nederlandse carrière van Ali. Hij is zijn eigen bedrijf begonnen, dus bij VLB moeten ze hem nu helaas missen.
Hilly Appel
Hilly is van de letters en woorden. Daarom heeft ze het op zich genomen om de teksten op de website van VLB te schrijven.
Dat betekent dat ik dit stukje over mezelf schrijf. Niet dat ik mezelf nou zo graag in het zonnetje zet, maar als enige vrouwelijke vrijwilliger kan ik hier eigenlijk niet om mezelf heen*
Ik hou van tuinieren en toen me gevraagd werd om een zaterdag mee te gaan snoeien, was ik al snel verkocht. In de natuur met een groep enthousiaste mensen die me ook nog een hoop kunnen leren over het snoeien van fruitbomen. Van planten weet ik wel het een en ander, maar hoe je vakkundig een perenboom snoeit… ik had geen idee. Nu wel.
Ik vind het heel gezellig in deze mannengroep, maar eigenlijk is het raar dat er verder geen vrouwen bij zijn. Je hoeft echt geen spierballen te hebben om je steentje bij te kunnen dragen. Iedereen doet wat ie leuk vind en wat hij of zij aankan. En zo kwam ik na het snoeiseizoen ook bij de website-redactie terecht.
Schrijven heb ik altijd gedaan. Voor mezelf in dagboeken en blogposts en andere teksten; voor mijn werk als redacteur schreef ik nieuwsberichten en artikelen. En nu ik gepensioneerd ben, ga ik graag aan de slag op deze website.
*inmiddels zijn er een paar vrouwelijke vrijwilligers bijgekomen, al blijven de verhoudingen nog scheef. Vrouwen, kom op!
